Tuesday, February 28, 2012





कुर्सीसे अलमारी तक
 

संद्दूक से नीकाली
कुछ बेश किमती चीजों की तरह
यादोंको सीनेमें समेटके बैठा हुं
उसकी आहटका भी अबतो
रहा नहीं इंतज़ार फिरभी
माँजीकी चादर लपेटके बैठा हुं
वकतकी मानिंद अबतो
मेरे जज़्बात भी गुज़रते जा रहे है
अब भी मुजे तराशनेको
लोग भी कैसी कैसी
तरकीब ला रहे है
वो देखिये नींद भी
मेरी चारपाई के कोने पे खड़ी है
उसे भी अबतो मेरी पलकों पे
ऐतबार नहीं है
ख्व़ाब तो सरे मायूस होकर
दरीचोके बाहर ही अटक गए है
आँगन में खड़े खड़े पेड़ भी
दरवाज़ेसे निकलती हवाका
रुख़ पलट गए है
मेरे घरमें घौसला बनाके
रहेनेवाले परीन्दोने भी
ठिकाना बदल लिया है 
आनेवाले पलने भी धोखेसे मुजे
हरबार मेरे हाथमें बीता हुआ कल ही दिया है
बस इन सारे एह्सासोंको एक गठरिमें बांधके
रख दुंगा अभी अलमारी में
लेकिन फिर सवाल तब उठता है
जब हर शाम मजबूरन
इसी गठरी को खोल के बैठ जाता हुं
फिर वाही मैं
वाही मेरे कमरेकी आबोहवा
अबतो यही
कुर्सीसे अलमारी तक की
चार कदम की दूरी
रह गयी है ज़िन्दगी पूरी
साँसों की रफ़्तार के साथ
गठरी बांधना खोलना
कोई तो अब इस अलमारी को
गठरी समेत दे दो कबाड़ी को
ताकि ये चार कदम चलना भी ना हो
और ज़िन्दगी यहीं रुक जाए
चारपाई पे रुकी नींद की गौदमें
ख्व़ाब भी लौट जाए अपने शहर

--निखिल जोशी

 


છાતી ને સમંદર

ઝાંકળ ભીની પરોઢ ઓઢી જઈને બેઠા સરવર
એક સ્મરણ ની હોડી હાલે છાતી ને સમંદર

એક ત્વચાની ભાષા ઉઘડે આંગળીઓના છેડે
શ્વાસોનું ઓજાર પછી આ રૂંવાડા ને ખેડે
કંઈ કેટલા અર્થ ઉગ્યા છે સ્પર્શ લિપિની અંદર

હૂંફાળી એક રાત ટપીને પહોચ્યા સૂરજ દેશ
હુંપદ છોડી ધર્યો અમેતો લાગણીઓનો વેશ
જાત સમૂળગી વીસર્યા એવું થયું શું જંતર મંતર!

--નિખિલ જોશી 


ઘટના શું છે?

આપણ બેની સંગાથે આ ઝાંકળ જેવી ઘટના શું છે?
પાંપણ પર આ સ્વપ્ન લગોલગ વાદળ જેવી ઘટના શું છે?

તારા ચહેરે ગાલ અડોઅડ લહેરાતી આ લટનાં સોગંદ
છાતીમાં ઉઘડતા આ ઈચ્છા નાં દ્વાર હતા જે બંધ
તારી આંખે રંગ નીતરતી કાજળ જેવી ઘટના શું છે?

રાત પડે ને ઓશીકે આ સપનાઓ કંઈ થાતા સળવળ
ફૂલ ગુલાબી નામે આખ્ખી રાત પછી તો ઝળહળ ઝળહળ
મુંજવતા આ મૌન પરે પણ સાંકળ જેવી ઘટના શું છે?

--નિખિલ જોશી 



સાંજ પડે ને મારી ભીતર

સાંજ પડે ને મારી ભીતર એક અમસ્તું અંધારું કંઈ ફેલાતું રેલાતું જાણે
કાયાની કાચળીઓ કોરી અંગ અંગ એ રેતી થઈને રણ બની વિસ્તરતું
આથમણે સૂરજ ડુબેને છાતીમાં જો ફટાક દઈ ને ફાટ ફાટ થાતી નાડીમાં
ઉઝરડાઓ આળસ મરડે હળું હળું વહેતું આ લોહી એને
જઈ  કરગરતું
 
ઝાંકળ જેવી નાજુક નમણી જાત લઇ ને નીસર્યાતા પણ સૂરજ ના સાતે ઘોડાએ
પ્રખર દોડ માં રગદોળીને રૂંધ્યા છે આ શ્વાસ અમારા તમે કહો શું કરવું?
કરી હાથના હલ્લેસાઓ હંકારીતી નાવ અમેતો અધવચ્ચે દરિયાની પણ જો
ઉછળતા મોજાઓ ની આ ખારાશે બસ હાથ ઓગળે કેમ કરીને તરવું?
અંધારું આ એમ અડોઅડ ઉભે મારી જાત સમીપે ખસતા ખસતા ખીણ લગોલગ
પગલાં પહોચે ને જાણે મન પડું પડું થાતી ભેખડ થઇ ભસ દઈ ને પડતું

એક એક આ શ્વાસ નો માથે ભાર લઇ ને ફરતાં ફરતાં ધબકારા ના ગામ વચોવચ
એકલપંડ ઝૂરી ઝૂરી ને અભાગણી આંખો આ શોધે છે બસ સુખનું સરનામું
કંઈ કેટલી દિશા ઘૂમીને કંઈ કેટલા રસ્તા બદલ્યા એકટસી પાંપણ ખોળે છે
નીંદર નાં મુકામ ને તોયે ઉજાગરા નું ટોળું આખું રોજ મળી જાય સામું
પડખે પડખે રાત વીતેને સવા મણનો સૂરજ ઊંચકી પાડું છું પરભાત ને
જયારે આઇનામાં સામે જઉં તો ઘરમાં મારા જેવું કોઈ નથી રે જડતું

--નિખિલ જોશી



કહેવા બેસુય કોને હું
 
કોરીકટ આંખોમાં આંજેલા શમણાં તો હાથતાળી દઈને થ્યા છૂ
જીવતરની વારતામાં ઘટતી આ ઘટનાને કહેવા બેસુય કોને હું

શમણાંઓ ઓઢીને શમણાંઓ પોઢીને ખર્ચી છે કેટલીય રાત
ધાર્યુતું આંગણાંમાં વાદળ અષાઢી કોઈ બાંધીને ગીતો કંઈ ગાત
હાથોમાં આવ્યા પણ ઝાંઝવાના જળ અને છાતીએ બળબળતી લૂ

લીલ્લાછમ દેશમાં એક માળો બાંધીને થયું કલરવની સિચીશું વેલ
અહિયાં તો આપણને આપણાં જ ઘર માં છે આપણાં સંગાથ ની આ જેલ
આઈનાની ભીતર જે માણસ રહેતોતો એને ક્યાં ક્યાં શોધીશ હવે તું !

--નિખિલ જોશી

Friday, February 10, 2012